Beste politiek geïnteresseerden,

Het politieke landschap in Den Helder wordt momenteel gekenmerkt door een opvallende kloof tussen idealisme en realiteit. Aan de ene kant hebben we het “Gemeentelijk Manifest Den Helder,” een document doordrenkt van nobele idealen zoals samenwerking, respect en integriteit. Het lijkt bijna een utopie waarin onze bestuurders zichzelf willen doen geloven. Aan de andere kant hebben we het “Onderzoek naar de ambtelijke organisatie Den Helder,” dat de harde feiten blootlegt: onduidelijke organisatiestructuren, gebrek aan planmatig werken en een tekort aan integrale samenwerking.

 

De vraag die zich opdringt, is wie verantwoordelijkheid draagt voor deze kloof tussen mooie woorden en de weerbarstige realiteit. Is het de gemeenteraad die het manifest onderschrijft maar toestaat dat de organisatie verstrikt raakt in complexiteit? Of zijn het de ambtelijke leiders die de weg zijn kwijtgeraakt?

Het manifest roept op tot betrokkenheid van inwoners, maar waar is hun rol in dit politieke spel? Hebben zij wel de juiste kanalen om hun ideeën en zorgen te uiten?

 

Tegelijkertijd werpt de situatie rond dak- en thuislozen een ander licht op de gemeentelijke verantwoordelijkheid. De gemeenteraad lijkt soms te denken dat zij het beter weet dan gespecialiseerde organisaties, zelfs als die niet bij iedereen geliefd zijn. Het is opmerkelijk dat de gemeenteraad een vraag van de directeur van DNO-doen op deze wijze afdoet. En een wethouder aankondigt pas in het tweede kwartaal met oplossingen te komen, terwijl de raad al in het eerste kwartaal een informatieavond wil plannen.

 

Daarnaast roept de financiering van DNO-Doen vragen op. De organisatie ontvangt aanzienlijke subsidies van de gemeente, maar dak- en thuislozen moeten nog steeds per nacht een eigen bijdrage betalen. Dit lijkt niet in lijn te zijn met de verantwoordelijkheid van de gemeente voor de meest kwetsbaren in onze samenleving.

 

Het is duidelijk dat actie nodig is. Er moet een brug worden geslagen tussen idealisme en realiteit, en de gemeente moet haar verantwoordelijkheid nemen om de situatie van dak- en thuislozen te verbeteren. Tegelijkertijd moeten de gemeenteraad en het gemeentebestuur hun beloften in het manifest omzetten in concrete acties voor een effectieve en transparante lokale overheid. Het is tijd voor daadkracht, niet alleen mooie woorden.